Week4. Aan alles komt een eind.

Mijn laatste week op het schip had weer een geheel nieuwe uitdaging. De laatste operaties zijn afgelopen vrijdag gedaan en het schip gaat een nieuwe fase in. Het ziekenhuis gaat sluiten en alles moet klaargemaakt worden voor een zeereis naar Tenerief. Daar zal het schip de zomer in het dok liggen en zullen de nodige aanpassingen en reparaties gedaan worden die men nodig acht. Je zou verwachten dat zo'n nieuwe boot snel klaar zou zijn maar tijdens onze field sevice zijn er flink wat gebreken boven water gekomen en dingen ontdekt die in de praktijk niet handig zijn gebleken. In september vaart de boot naar Sierra Leone voor een lange field service van 9 maanden en dan moet alles weer tip top in orde zijn.

Voor mij hield dat in "flink poetsen". Niet mijn ding maar met elkaar en een muziekje erbij was het best gezellig. Alles diende uitgesopt en gecontroleerd op steriliteit te worden. Toen dat klaar was hebben we rails op de grond bevestigd waar alle apparatuur waar geen ruimte voor was langs de wanden tussen bevestigd moest worden. OK-lampen en hangende pendels werden met kussens ertussen bij elkaar gebonden zodat bij zeedeining de boel niet zou verplaatsen. Het OK-complex is dan ineens erg groot maar vele handen maken licht werk. We zijn de eerste dag zo goed opgeschoten dat een aantal van ons werd uitgeleend aan de verpleegafdeling om daar te helpen. Ik hoorde bij dat groepje en dat gaf mij de gelegenheid om ook daar eens rond te kijken. Wat een gigantisch complex is dat. Het beslaat het hele dek 4 van het schip en is van alles voorzien. Van een "low care unit " tot een revalidatiegedeelte waar naast patienten ook caretakers (vaak een oma of oudere zus van een kind) verblijven. Ook daar moest alles weer gesopt. Ik heb de handschoenen niet uit gehad. Bijzonder was mijn ontmoeting met een patient van mij. De man van rond de 60 jaar stond in de deuropening van zijn slaapzaal te wachten tot hij met "ontslag" mocht gaan. Ik herkende hem en hij mij blijkbaar ook want hij greep mijn handen en drukte ze tegen zijn borst. In zijn taal begon hij tegen me te praten. Er was geen vertaler in de buurt en frans of engels was hij niet machtig maar soms zijn handgebaren en gezichtsuitdrukkingen genoeg. Deze man was dankbaar. Dat was heel duidelijk. Dit raakte me. Hier doen we het voor.

Deze week was ik weer eens aan de beurt voor een covid test. 2x in de week kiezen ze randum 20 % van de bemanning uit voor een test. Ik viel deze week voor de 4e keer in de prijzen. Gelukkig weer negatief. Bij een positive test moet je een week in je hut blijven en hoor en zie je niemand. Je eten zetten ze voor je deur. Daar zit niemand op te wachten. bij mijn weten zijn er geen positive crewmembers geweest in mijn tijd aan boord. Wel een aantal werkers van de daycrew (lokale bevolking die hier aan boord werken). Covid is hier ook de wereld nog niet uit en de vacinatiegraad van de locale bevolking is bijna 0. Een belangrijk iets dus om hier te blijven monitoren. Op de plaatsen op het schip waar we in aanraking komen met lokale bevolking dragen we onze duckface maskers. Erg onconfortabel maar noodzakelijk om hen te beschermen.

Mijn tijd aan boord zit er bijna op. Morgen vertrekken er met mij heel wat mensen. Het schip loopt leeg en zo hoort het ook voor hij afvaart. Mijn vlucht is gemeld bij de purser aan boord dus er is een plekje voor mij in de auto of busje naar het vliegveld. Ik heb net mijn wasje gedraaid aan boord en vanavond maak ik mijn badkamertje schoon. Tas inpakken en morgen nog even de rest van mijn cabine zuigen en dweilen als mijn zooi eruit is. Ik heb een fantastische tijd gehad aan boord, veel geleerd en lieve mensen ontmoet maar ik ben ook weer blij om naar huis te gaan. Het was weer een hele ervaring. Wie weet doe ik het nog eens. Maar dan weer met Anque want samen is toch leuker. Tot in Nederland....

Groetjes, Irene.