Week 2

Hallo allemaal,

Het leven aan boord is een heel bijzondere wereld op zichzelf. Alles is voorhanden. Er worden 3 maaltijden per dag bereid in de Galey voor z'n 800 vrijwilligers en dayworkers aan boord. Het eten is hier uitstekend en er is  ook genoeg keus. Eerst ontsmet je je handen, dan kun je langs een buffet lopen om te pakken wat je wilt. Na 2 weken wil je niet alles meer proeven maar ben je wat kieskeuriger. Alcohol wordt niet geschonken aan boord maar als je gaat eten in een lokaal restaurant dan is dat wel toe gestaan, met mate uiteraard. De afwas wordt ook voor je verzorgd.  Voor de patienten wordt apart gekookt door mensen van hier. Je wilt ze voedzaam eten geven, maar wel wat ze gewend zijn. Er is een internetcafe, een starbuckscafe en een spelletjes kamer met tafeltennis, voetbaltafel, en tafels waar vele legpuzzels liggen uitgestald. Ieder kan er mee doorgaan. Er zijn filmavonden en scholingsavonden, modeshows waar de lokale kleding wordt geshowed die je dan weer kunt kopen voor het goede doel. Maar bovenal praat je hier met heel veel mensen, overal vandaan. De groep Nederlanders is buitengewoon groot, we hebben zelfs een vaste Dutchies avond. Er zitten ook vele gezinnen aan boord die hier voor langere tijd verblijven. Er is een school voor kinderen van 4-18 jaar, op dit moment zo'n 50 leerlingen. Er is een wasruimte waar je de wasmachines en de drogers kunt gebruiken en waar je schoonmaakartikelen voor je cabine kunt lenen. Er is een crewdokter, een tandarts, een kapper, een winkeltje, een sportzaal, een klein zwembad en een bibliotheek. Kortom, alles is hier aan boord en je hoeft je niet te vervelen.

Er zijn ook vele projecten op de wal. Er is een Hope Centre ingericht, een kliniek waar onze patienten kunnen aansterken voor de ingreep en kunnen herstellen na de ingreep. We hopen er zondag naar toe te mogen gaan, maar omdat het nog steeds onrustig is in Daker weet ik niet of we van boord mogen.

Verder is er een uitgebreid agriculture project, om de lokale bevolking te leren hoe ze de aarde kunnen bemesten en beplanten voor een betere voedselopbrengst. Al het voedsel dat we hier aan boord weggooien wordt gecomposteerd en weer gebruikt voor bemesting. Veel verse groente en fruit komt ook van lokale akkerbouwbedrijven. Vooral de mango's en de watermeloen zijn hier heerlijk.

Het fotobeleid is hier erg streng. We mogen geen foto's maken van patienten, en niet van collega's zonder toestemming. Het is dus erg moeilijk om foto's te maken van onze werkzaamheden en leven hier op het schip. Gelukkig lukt het wel om hier onderling stiekem wat foto's te maken. Ook in de stad zelf zijn we erg gebonden aan het fotobeleid, voor onze eigen veiligheid. Niet dat we veel van het schip afkomen, we mogen maar 500 meter van het schip verwijderd zijn en we moeten altijd telefonisch bereikbaar zijn in het geval dat de onrusten toenemen. Veiligheid staat hier hoog in het vaandel. Er is ook iedere donderdag een brandoefening. Iedereen die niet gebonden is aan werk met patienten moet zich aan wal melden via speciale protocollen. Met een beetje pech sta je een uur in de brandende zon te wachten. Wij kunnen ons werk op de OR gelukkig gewoon voortzetten.

Anque: Voor mij niet echt een leuke week, de prednison heeft goed zijn werk gedaan maar als complicatie kreeg ik een virale oor- en keelontsteking. Ben nog steeds herstellende en heb last van evenwichtsstoornissen. Ik hoop echt dat het snel beter wordt zodat ik volgende week eindelijk op de OR kan werken.

Irene: Ik ben de hele week hard aan het werk. Het is veel van hetzelfde. Lipomen en andere vreemdsoortige lichaamsmassa's die mensen aardig in de weg zitten tijdens hun dagelijkse leven worden verwijderd. Nog steeds liesbreuken met al of niet hydroceles. Het is zinnige chirurgie waarvan de kwaliteit van leven enorm verbeterd voor de mensen. Pijn hoeven ze niet te lijden. Voor, tijdens en na de operatie worden er meerdere pijnblokkades gegeven. Narcose, een block en ook nog scheutig spuiten met verdoving rond de wond voorkomt enig ongemak volgens Amerikaans gebruik. Het werk is niet heel uitdagend maar we hebben het wel gezellig met elkaar.

Tot zover even ons verhaal. Tot de volgende ronde weer.

Anque en Irene.