Week 1 : Weer wennen en "de man met de hamer".

Hallo, zijn we weer,

Irene : Mijn eerste week zit er op, en wat voor een week. De hele week algemene chirugie gedaan. Ze proberen hier zoveel mogelijk mensen te helpen voor op het schip de operatiekamers sluiten over 3 weken. Het gevolg is overvolle operatieprogrammas en hele dagen buffelen. Koffiepauzes heb ik niet echt gehad van de week en zelfs voor een bezoek aan het toilet is niet echt tijd. Gelukkig heeft het ene probleem in dit geval het andere op. Ik raak inmiddels aardig thuis in de manier van werken hier en weet mijn weg te vinden over de OR.  Het MercyShip gevoel van met zijn allen iets doen voor een ander begint alweer aardig terug te komen. Overal op het schip word je vriendelijk aangesproken en maken mensen een praatje met je. Tijdens het avondeten, wat overigens hier in Senegal opvallend goed is, werk ik 3 grote bekers water weg om aan mijn vocht aan te vullen. In de loop van het kleine beetje avond wat over blijft probeer ik de rest weg te drinken met het gevolg dat ik  's nachts minimaal 2x op het toilet zit. Maar alles werkt deze ronde gelukkig nog naar behoren. De avonden hier zijn kort. Er moeten deze week nog wat zaken afgehandeld worden voor nieuwkomers, oa. 4x covidtesten en de laatste zaken regelen rond onze cabineverhuizing. De burocratie viert hier hoogtij en het is te hopen dat we 's avonds nog mensen aantreffen op kantoor want overdag is er echt geen tijd voor dit soort dingen.  Gelukkig had Anque wat tijd voor dit soort dingen deze week. Aan het eind van de week is het ons gelukt om alles te regelen. Bekaf probeer ik dit weekend lekker uit te rusten. 

Onrust en rellen in Dakar: Waarschijnlijk hebben jullie het thuis op het nieuws gehoord, maar het is sinds donderdagmiddag erg onrustig in Dakar. Overal rellen en opstootjes in de stad ten gevolge van de verkiezingen. Er zijn al vele doden gevallen. Ik zou bijna zeggen dat wij daar midden in zitten. Uiteraard zijn wij veilig op het schip maar niemand mag van boord. Zelfs de daycrew (lokale bevolking die hier ook aan boord werkt) krijgt een slaapplaats aangeboden op het schip. Overvol zijn we op dit moment. Het gevolg is dat ons tripje wat we dit weekend gepland hadden naar een leeuwenreservaat niet door kan gaan. Helaas. Voor de mensen die hier in en uitvliegen van thuis is een hotel geregeld buiten de stad. Hun transport daar heen gebeurt om 5 uur in de morgen in de hoop dat de politie en de relschoppers dan slapen. Er wordt hier goed voor onze veiligheid gezorgd.

Anque: Woensdagochtend kwam bij mij "de man met de hamer". Nu eens niet bij Irene die in 2015 in Madagascar 5 dagen op bed heeft gelegen met een ernstige maag-darminfectie. Ik heb erg mijn best gedaan om fit en zonder reumaklachten naar Senegal te gaan. Vlak na aankomst op het schip ervaarde ik pijn in mijn linker schouder en rechter pols. Ik heb mezelf volgestopt met pijnstillers en heb me door de eerste dagen heen gebeten. Woensdagmorgen kon ik echt niet meer, de klachten uiten zich als acute reuma en ik heb me af moeten melden op de OR. Na uitgebreid bellen met het thuisfront heb ik besloten terug te moeten vliegen naar huis om mijn reumatoloog te consulteren. Samen met Irene heb ik een potje zitten huilen en besloten we dat zij wel zou blijven om de 4 weken werken vol te maken. We kregen ondersteuning van een Nederlandse anaesthesist, Dr.Arian Paul uit Goes die samen met ons arriveerde. Dokters hebben een andere weg om snel  intercollegiaal overleg met elkaar te hebben. Als mijn bloedwaardes goed zouden zijn dan mocht ik starten met een kuur Prednison, een sterk ontstekingsremmend middel. Arian wist als anaesthesist dit heel vlot te regelen.  Ik zit inmiddels op dag 3 en ik begin wat verbetering te voelen. Er is toch nog hoop dat ik hier kan blijven werken de komende 3 weken. Sorry voor dit droevige verhaal, ik kan het niet mooier maken. Ik hou jullie op de hoogte.

Groeten uit een onrustig Senegal. Anque en Irene.